Hans Spijker
Wat begon in Groningen met de Historicidagen van 2019, eindigt met de Historicidagen van 2022 in Rotterdam. Drie jaar geleden startte ik als bureauredacteur bij BMGN – Low Countries Historical Review en nu, elf nummers, zo’n tweehonderd recensies, drie KNHG-congressen en twee Historicidagen later, draag ik het stokje over aan Nick Oosterwijk.
Werken voor BMGN, onder de vleugels van het Koninklijk Nederlands Historisch Genootschap, heb ik als intellectueel uitdagend, spannend, eervol, maar bovenal ontzettend prettig ervaren. Misschien wel het meeste plezier hield ik uit die zo fijne sfeer op het bureau, die altijd – ongeacht het geregelde komen en gaan van mensen – goed was. Dat zat hem onder meer in het dagelijkse praatje met Astrid bij de receptie, het vele geklets over voetbal en politiek, de attente verjaardagskaarten en creatieve afscheidspresentjes, of het versturen van een bloemetje naar een collega die met griep thuiszat. Bijzonder was hoe stagiairs bij KNHG/BMGN binnen de kortste keren onderdeel werden van de vaste kern, gevormd door Caroline, Antia, Pepijn en Tessa. Die saamhorigheid ga ik erg missen, maar de vriendschappen blijven.
Natuurlijk werd het samenwerken radicaal anders vanwege de coronapandemie. De crisis zorgde ervoor dat ik mijn eerste voltijdbaan voor een groot deel vanuit huis moest uitvoeren. Soms was dat niet eenvoudig: mijn kamertje in Amsterdam deed bijvoorbeeld noodgedwongen dienst als minipostkantoor, want het ontvangen en verzenden van boeken naar recensenten ging in COVID-tijden gewoon door. Ondanks deze meer geïsoleerde en solistische werkwijze, bleef het veelvuldige contact met collega’s behouden. Met Antia maakte ik doordeweekse wandelingen in Amsterdamse parken en met Tessa banjerde ik verschillende keren door het fraaie Gouda. Ook als KNHG/BMGN-team probeerden we in coronatijden zo goed en zo kwaad als het ging de sfeer erin te houden met digitale activiteiten, online koffiepraatjes, en – zodra het veilig kon – een teamuitje. Hoewel dat naar omstandigheden prima lukte, kan er niks op tegen werken in het Oost-Indisch Huis, wat in de loop van 2022 gelukkig steeds vaker mogelijk werd.
In de afgelopen drie jaar hebben we bij BMGN gewerkt aan de publicatie van verschillende bijzondere nummers en artikelen, zoals het themanummer Child Separation, de jubileumuitgave 50 jaar BMGN. Omzien en vooruitkijken en het eerste online first-artikel ‘Gas, Oil and Heritage’. Voor mijn gevoel heb ik bij BMGN een zeer dynamische periode meegemaakt, onder andere gekenmerkt door nieuwe rubrieken en vormen van publiekswerking, jubilea, redactiewisselingen en de verhuizing naar een ander open access-platform voor de online editie van het tijdschrift. Via BMGN kwam ik bovendien in aanraking met open access publiceren: naast het bureauredacteurschap, ging ik vanaf de zomer van 2020 twee dagen in de week aan de slag als ‘editorial support’ voor Openjournals, een digitaal platform voor sociaal- en geesteswetenschappelijke tijdschriften uit de Lage Landen. Dat was weliswaar een heel andere functie in een nieuw team, maar ook daar viel alles goed op zijn plek. Het was best een beetje eng om deel uit te maken een relatief kleine club mensen die Openjournals van de grond af aan opbouwde, maar inmiddels staat er een mooi platform waarbij op het moment van schrijven al 21 tijdschriften zijn ondergebracht.
Na drie jaar BMGN en twee jaar Openjournals voelt het voor mij als een juist moment om een andere richting op te gaan. Ik wil mij intensiever toeleggen op politiek activisme, iets dat alsmaar noodzakelijker lijkt in een wereld die zo onophoudelijk wordt geplaagd door economische, geopolitieke, klimatologische en sociale crises. Als actief KNHG-lid blijf ik natuurlijk nooit ver weg en kijk ik alweer ontzettend uit naar het eerstvolgende weerzien met de BMGN’ers, KNHG’ers, het Openjournals-team en/of andere oud-collega’s van het KNAW-HUC. We spreken elkaar gauw.