Deze maand in onze jubileumrubriek Lid aan het Woord: Norah Karrouche (36), senior onderzoeker digitale geesteswetenschappen verbonden aan de Erasmus Universiteit Rotterdam (EUR). Daarnaast is zij universitair docent mondiale geschiedenis in antropologisch perspectief aan de Vrije Universiteit Amsterdam (VU). Ze studeerde oude geschiedenis aan de Katholieke Universiteit Leuven en oudheidstudies aan de VU. In 2013 promoveerde ze aan de EUR in de maatschappijgeschiedenis. Norah Karrouche is sinds vorig jaar KNHG-lid.
Foto: Peter Valckx
Waarom bent u lid geworden van het KNHG?
‘Ik werd lid van het KNHG naar aanleiding van de Historicidagen in 2019 in Groningen, waar ik door collega’s was gevraagd deel te nemen aan twee panels. Tijdens die dagen leerde ik het KNHG kennen als een toegankelijke organisatie die open staat voor vernieuwing en debat. Tot afgelopen jaar was ik enkel lid van vakorganisaties voor regiostudies en antropologie. Mijn onderzoek en benadering als historica vond ik daar beter bij passen. Maar toen ik weer deelnam aan de Historicidagen, viel me op dat het KNHG ook veel aandacht besteedde aan inclusie en interdisciplinariteit.’
Op welke manier verhouden KNHG en/of BMGN zich tot uw werkveld?
‘BMGN lees ik online; mijn aandacht gaat daarbij vooral uit naar de boekrecensies. Die gebruik ik om up-to-date te blijven, zowel op vlak van onderzoek als onderwijs. Daarnaast houd ik tegenwoordig de agenda van het KNHG goed in de gaten. Doordat activiteiten noodgedwongen online plaatsvinden, is het vaak makkelijker om aan te haken en bijvoorbeeld deel te nemen aan workshops en debatten.’
Wat was uw meest memorabele moment als KNHG-lid?
‘Ik vond het fantastisch om uitgenodigd te worden als referent voor een door Jong KNHG georganiseerd panel over inclusievere voetnootpraktijken tijdens de Historicidagen van 2019. Larissa Schulte Nordholt en Dirk Alkemade lieten drie generaties van historici aan het woord over een discussiestuk. Dat ik naast Mineke Bosch een reactie mocht geven vanuit mijn ervaring en kennis, vond ik spannend, maar vooral heel bijzonder.’
Wat ziet u als de belangrijkste maatschappelijke taak van historici vandaag de dag?
‘Met dit vraagstuk heb ik in mijn loopbaan vaak geworsteld. Ik ben geschiedenis gaan studeren omdat ik geschiedenis boeiend en leuk vond. Dat gevoel heb ik grotendeels vastgehouden, zowel als onderzoeker als docent. De methoden, regio’s en onderwerpen waarin ik me gaandeweg ben gaan specialiseren, koos ik omdat ik ze bijzonder vond en omdat ik verwachtte er met mijn benadering iets goeds en moois over te kunnen schrijven. Anderzijds zie ik ook wel in hoe bijvoorbeeld onderzoek naar politiek gevoelige thema’s als migratie en nationale identiteit of een antropologische methode ook principiële keuzes van een geschiedwetenschapper zijn. Dat zou je een maatschappelijke taak kunnen noemen. Je wilt je collega op een andere manier naar het eigen vakgebied laten kijken, een student loswrikken uit zijn of haar eigen denken.’
Wat zou u studenten geschiedenis en pas-afgestudeerde historici willen meegeven, zo aan het begin van hun professionele leven?
‘Ga in gesprek met je docenten over je verdere studie en professionele ontwikkeling. Zij hebben voor dezelfde keuzes gestaan, hebben goede en slechte momenten gekend tijdens hun studie en loopbaan en zijn bijgevolg een goed klankbord. Schroom niet om soms voor een omweg of moeilijk pad te kiezen. Na mijn promotie kreeg ik de ene afwijzing na de andere. Op een dag kwam ik na een vervelend sollicitatiegesprek tot de conclusie dat ik het anders wilde. Die avond nog belde ik wat contacten op in Marokko met de vraag of ze een baantje voor me hadden. Betaald of vrijwillig, het maakte me op dat moment allemaal niet zo uit. Uiteindelijk zou ik een jaar in Marokko wonen. Dat bracht voor mij de bal professioneel weer aan het rollen. En belangrijker nog: doordat de druk wegviel, hervond ik het plezier in mijn beroep.’
Wat wenst u het KNHG toe voor de komende 25 jaar?
‘Ik hoop dat het KNHG de vinger aan de pols houdt van wat leeft onder nieuwe generaties historici. Doordat zij in toenemende mate uit alle hoeken van de samenleving komen, kan dat een beroepsvereniging alleen maar meer uitnodigend en maatschappelijk relevant maken.’