Hawra Nissi
Ik ben in september 2021 begonnen aan de Research-Master Colonial and Global History aan de Universiteit Leiden. Ik was erg onzeker en gestrest toen ik begon aan de studie. Omdat ik van het hbo kwam, moest ik een premasterprogramma Geschiedenis volgen. De premaster ervoer ik als erg zwaar, omdat ik gelijk moest beginnen met tweedejaars-geschiedenisvakken. En dat terwijl ik helemaal niets wist van geschiedenis, laat staan Nederlandse geschiedenis. Daardoor had ik vaak het gevoel dat ik extra hard moest studeren en werken om die achterstand in te halen. Ik had zoveel last van stress dat ik tijdens het eerste semester begon met koffiedrinken. Ik was heel erg bang om te falen.
Daar kwam nog bij dat ik nogal onzeker was over mijn Nederlands en mijn Engels. Voor mij was bijvoorbeeld het schrijven van een essay dubbel zoveel werk, omdat ik steeds moest controleren of mijn taal wel goed was. Waar andere studenten vroegen of hun ouders een essay voor ze konden nakijken, kon ik dat niet. Mijn moeder beheerste de Nederlandse taal daarvoor niet goed genoeg.
Leren loslaten
Mijn familie steunde mij niet in mijn studiekeuze. Ze vonden geschiedenis interessant, maar ze vroegen zich af of ik er wel een baan mee kon vinden. Mijn ouders vonden nog een studie tijdsverspilling. Ze hadden liever gezien dat ik na het behalen van mij hbo-diploma ging werken. Dan zou ik ze financieel kunnen ondersteunen. Toen ik met de premaster begon leende ik juist extra bij. Ik kon tijdens mijn studie niet rekenen op mijn familie en ik voelde me vaak niet begrepen.
Ik ben een Ahwazi-Arabier, een etnische minderheid in Iran die ernstig wordt gediscrimineerd. Daarnaast zijn we een van de armste bevolkingsgroepen in Iran. Mijn vader was onderdeel van de verzetsbeweging van deze etnische groep. Hij geloofde heel sterk in de onafhankelijkheid van de Ahwazi-regio.
Van huis uit heb ik meegekregen dat deze regio een onafhankelijk gebied was en bezet werd door Iran. Toen ik begon aan de studie Geschiedenis, ging ik de situatie beter begrijpen. De situatie van de Ahwazi in Iran was niet zo zwartwit als ik thuis had geleerd. Ik heb door de studie vooral geleerd dat geschiedenis en iedere politieke mening in een bepaalde context is geschreven, zo ook bij Ahwazi.
Ik kwam er tijdens mijn studie achter dat politiek een groot onderdeel is van geschiedschrijving. Dat vond ik moeilijk want politiek was voor mij altijd een feit geweest. Ik werd niet opgevoed met meningen maar met feiten over onze geschiedenis, een sterk nationalistische geschiedschrijving. Dat moest ik leren loslaten en dat was niet makkelijk. Mijn familie is politiek zeer actief. Het voelde alsof ik een stukje van mijn eigen identiteit losliet.
Nog steeds schrijf ik essays voor mijn master die voor mij erg confronterend zijn. Ik heb dan het gevoel dat ik mijn vader aan het verraden ben. ‘Zo ben ik niet opgevoed’, dacht ik vaak.
Acceptatie
Op een gegeven moment ontwikkelde ik een mening die haaks stond op die van mijn vader. In gesprek met een psycholoog zei ik wel eens dat ik dat niet kon ‘maken’ en vroeg ik mezelf af hoe ik zo’n mening kon ontwikkelen. Net als mijn vader geloof ik in de rechten van de Ahwazi Arabieren, maar ik verschil van mening met hem als het gaat om politiek en onze visie voor de toekomst. Deze meningsverschillen maken dat ik me nog steeds schuldig voel. Hierdoor heb ik me de laatste jaren als een vreemde eend in de bijt binnen de familie gevoeld. Inmiddels heb ik dit verschil geaccepteerd, maar de schuldgevoelens blijven af en toe terugkomen.
Ik denk dat ik die situatie meer accepteer dan vroeger. Toch is het op sommige momenten nog steeds lastig. Ik volgde bijvoorbeeld een vak over Iraans nationalisme. Ik was erg betrokken tijdens de colleges en de docent was ook Iraans. Het was voor mij confronterend om college te krijgen van een Pers, want voor mij waren zij altijd de vijand geweest.
Tijdens mijn premaster voelde de universiteit echt als een andere wereld. In die tijd droeg ik nog een hoofddoek. Vanaf het begin van mijn master begon ik me meer thuis te voelen. Docenten en medestudenten waren erg behulpzaam. Ik had voor mijn premasterscriptie en masterscriptie dezelfde begeleider en die was zelf ook erg geïnteresseerd in mijn scriptieonderwerp. Dat vond ik fijn.
Mijn studie heeft mij de ogen doen openen en ik heb heel veel over mezelf geleerd. Op een gegeven moment begon ik meer te genieten van de studie. Ik had een scriptieonderwerp gekozen dat mij zeer interesseerde: de historiografie van de Banu Ka’b, een historische tribale confederatie die een belangrijke rol speelden in de geschiedenis van de Ahawzi . Hierdoor leerde ik veel over mijn eigen achtergrond, over de Arabieren in Iran en de geschiedschrijving daarover. Mijn scriptie rondde ik af met een goed resultaat. Daardoor kreeg ik meer zelfvertrouwen. Mijn opleiding heeft uiteindelijk veel deuren voor mij geopend.
Tijd voor jezelf
Voor eerste generatiestudenten, waaronder ik, is het belangrijk dat universiteiten begrijpen dat we niet alleen maar bezig zijn met onze studie. Vaak zijn eerste generatiestudenten ook mantelzorgers, de oudste van het gezin of enigst kind. Ook is de financiële en thuissituatie vaak niet stabiel. Ik was niet het oudste maar wel het eerste kind dat Nederlands leerde. Zodoende kwam er een grote last op mijn schouders terecht. Ik moest veel voor mijn gezin en aanverwante familie regelen. Als ik bijvoorbeeld vraag om extra tijd voor een deadline, doe ik dat niet omdat ik lui ben. Ik ben buiten de studie om zoveel aan het regelen, dat ik minder tijd overhoud voor studeren. Eerste generatiestudenten hebben veel meer verantwoordelijkheden en rollen dan de gemiddelde ‘normale’ student.
Toekomstige eerste generatiestudenten zou ik adviseren om het stap voor stap aan te pakken. Je mag je best onzeker voelen, maar doe er ook iets mee. Je blijft een student, je mag leren, je mag fouten maken, je mag tijd voor jezelf nemen en je mag genieten. Vaak voelt het als een misdaad om tijd voor jezelf te nemen.
