Sebastiaan Vonk is superintendent voor de Oorlogsgravenstichting en freelance publiekhistoricus
Sebastiaan Vonk
Een uit de hand gelopen hobby. Dat is het antwoord dat ik geef wanneer iemand vraagt hoe ik uiteindelijk bij mijn werk ben gekomen. Want ik had het vooraf natuurlijk niet allemaal uitgestippeld. Het begon met een interesse, in de Tweede Wereldoorlog in mijn geval, op jonge leeftijd. En op 14-jarige leeftijd kwam er al een website, waar weer andere projecten en zelfs een stichting, de Fields of Honor Foundation, uit voort kwamen. Ook mijn studiekeuze, Amerikanistiek, werd door interesse beïnvloed. En nu noem ik mezelf een publiekhistoricus. Want ik ben niet alleen nog steeds een vrijwilliger binnen het geschiedenisveld, ik werk inmiddels voor de Oorlogsgravenstichting en ben ook nog eens freelancer onder de naam pop.history. Van mijn hobby heb ik dus mijn werk gemaakt.
Voor mij is de definitie van publiekhistoricus iemand die historische kennis op een aantrekkelijke manier vertaalt naar een groter publiek. Dat kan natuurlijk op veel manieren. Daarom is mijn werk (gelukkig) ook zo divers. Het gaat bijvoorbeeld om herdenkingsprojecten, maar ook het beheren van social media, dat ons nieuwe mogelijkheden biedt om bijzondere en indrukwekkende verhalen te delen. De traditionele weg om dat te doen is via een boek, iets waar ik mij met twee anderen aan gewaagd heb. Het schrijven van een boek vergt een flinke inspanning, maar als je het eenmaal in je handen hebt, ben je dat allemaal weer vergeten.
Tijdens mijn opleiding, American Studies aan de Rijksuniversiteit Groningen, was er in mijn tijd eigenlijk geen aandacht voor het presenteren van je onderzoeksresultaten. Natuurlijk schreef je papers en een scriptie, maar die hebben een groot academisch karakter. En dat is vaak niet wat het grote publiek wil lezen. Dus ik deed tijdens de studie wel onder andere historische onderzoeksvaardigheden op, en kon ook veel schrijven over mijn eigen historische interesse, maar werd niet voorbereid op een verdere carrière. Ook stage lopen was nagenoeg onmogelijk zonder studievertraging op te lopen.
Daarom is het achteraf gezien zo waardevol gebleken dat ik me naast mijn studie zo actief bezighield met geschiedenis, ook al heb ik daardoor alsnog redelijk wat studievertraging opgelopen. Dat geldt bovenal voor het project De Gezichten van Margraten, dat ik opzette ter gelegenheid van de herdenking van 70 jaar bevrijding in 2015. Het idee was simpel: een gezicht geven aan de Amerikaanse militairen die begraven zijn op de Amerikaanse begraafplaats in het Limburgse Margraten door een foto bij hun graven te plaatsen. De uitvoering was lastiger, want projectmatig werken en alles wat er bij komt kijken (fondsenwerving, communicatie, etc.) om een idee tot een succesvol project te maken was nieuw voor mij. Het zijn vaardigheden waar binnen de academische wereld weinig aandacht voor is.
Zonder die vaardigheden die ik met dat project heb opgedaan, durf ik met enige zekerheid te stellen, had ik nooit van mijn hobby mijn werk kunnen maken. En daarom zeg ik ook altijd tegen studenten: probeer, ondanks de studiedruk, verder te kijken dan je opleiding. Wat leer je er wel en wat niet? Als ik toen van het bestaan van de opleiding had geweten, had ik gekozen voor de opleiding Publieksgeschiedenis. Maar dat is de basis. De beste leermeester, in mijn opvatting, is de praktijk.
Wil je contact opnemen met Sebastiaan? Stuur hem een e-mail!