Nationale geschiedenis is volop in discussie, in Nederland en andere landen. Terwijl een canon probeert ankerplaatsen en vensters te bieden, brengt de multiculturele samenleving aanspraken op erkenning en inclusie met zich mee. Tegelijk eisen conservatieven behoud van het traditionele geschiedverhaal. Moet nationale geschiedenis verbinden, confronteren, aanklagen of verzoenen? Van en voor wie is de geschiedenis eigenlijk?
In onze omgang met geschiedenis gaat het niet zozeer om het verleden zelf als wel om wat wij van de geschiedenis willen. Achter elke ordening van de geschiedenis ligt een agenda, een belang, een bedoeling, aanspraken. Is geschiedenis bedoeld om de maatschappelijke samenhang en een collectieve identiteit te bevorderen? Iedereen een ‘thuis’ te bieden? Of moet geschiedenis herstellen en aanklagen en is zij een vorm van nationale therapie, om met grote misstanden in het verleden in het reine te komen? Een diverse, multiculturele en postkoloniale samenleving met nakomelingen van ‘daders’, ‘slachtoffers’ en burgers met een migratieachtergrond vraagt om een geschiedenis die inclusief is en multi-perspectivisch. De geschiedenis is ook niet per se voor mannen en vrouwen, voor alle sociale groepen en vanuit alle provincies dezelfde. De vraag is of dat eigenlijk wel kan. Passen al die tegenstellingen nog in een samenhangend verhaal van ‘wij’? Naar aanleiding van Remieg Aerts nieuwe boek Denkend aan Nederland. Over geschiedenis, nationaliteit en politiek (Prometheus 2022) gaan verschillende historici over deze vragen in discussie.
Met: Remieg Aerts, Agnes Cremers, Patricia D. Gomes, Lotte Jensen, James Kennedy en Hanco Jürgens.