In navolging van zijn recente winst van de Elise Mathilde Essay Prijs (EMEP) heeft Adriaan Duiveman, promovendus aan de Radboud Universiteit, een blog geschreven over de thematiek van zijn winnende essay. Op het platform NEMO Kennislink gaat Duiveman dieper in op de door hem opgeworpen stelling om meer water in ons landschap te tolereren. Maar wat nou als dat niet kan? U kunt het volledige blog hier teruglezen.
De Elise Mathilde Essayprijs is genoemd naar Elise Mathilde van Beuningen (1890-1941) die haar vermogen naliet aan de door haar opgerichte Stichting Elise Mathilde Fonds. De prijs is een initiatief van de Stichting in samenwerking met de Maatschappij der Nederlandse Letterkunde te Leiden, het Genootschap Onze Taal en het Koninklijk Nederlands Historisch Genootschap (KNHG). Het overkoepelende thema van de prijs is ‘De eigen natie in kosmopolitisch perspectief’, waarbij beurtelings de Nederlandse letterkunde, taalkunde en geschiedenis centraal staan. De prijs werd in 2018 voor het eerst uitgereikt aan Fien Veldman, voor een opstel over ‘het uitgestrekte Nederlandse literaire landschap’. In 2019 ontving Thijs Bartels de prijs, voor een essay dat de vraag behandelde ‘Wat is dat, leven met je taal?’ In 2021 won Adriaan Duiveman de prijs voor zijn essay ‘Vloeibare grenzen’.
